Yine 2 sene olmuş.
Ya nasıl geçti ben anlamadım.
2019’da kaldım ben. Henüz ulaşamadım o bilinç seviyesine.
Neyse geçen seneyi söylemek istedim.
Dünyanın belki de en kötü senelerinden biri benim için o kadar güzeldi ki. Hayalimi yaşadım.
Adada yaşadım.
Kendimi bildim bileli hep istediğim, çok istediğim. Bana pandemide geldi.
Şükretmeyi seviyorum. Nasıl şükrediliyor?
Var mı bir yöntemi? Çünkü ben kendi yöntemlerimle bi şükür şekli yapıyorum.
Galiba yok. Ya da varsa da belki bir gün öğrenirim. Çok üşeniyorum yeni şeyler öğrenmeye. Bazen. Yok çoğu zaman tamam.
Bi de yeniler oldu geçen sene.
Bazı şeylerin gerçekten olması gerektiğine inanıyorum.
Bir arkadaşım oldu. İlk gördüğüm andan itibaren canım oldu. O kadar istediğim ve seslendiğim bir zamanda geldi ki.
Hala şaşırıyorum. Şaşırmaya da devam edeceğim.
Ben zaten genelde şaşırıyorum. Şaşırmayı da seviyorum bence.
Yukarıdaki o kadar büyük bir güzellik yaptı ki.
Hayatıma gelen bu yeni renk ve onun getirdikleri beni o kadar mutlu ediyor ki.
Yazılı kalsın istedim.
Artık yeni değil dostum kendisi <3 ve ben bundan dolayı çok mutluyum.
Dediğim gibi sebebi vardır mutlaka karşılaşmamızın ve harekete geçmemizin.
Yazılı kalsın kalsın.
Onu, verdiği huzuru, gözümden yaş getiren güldürmesini, geyik kapasitesinin yüksekliğini, ciddi tabir ettiğimiz konuları azıcık zamanımız varken sıkıştırarak konuşmaya çalışmamızı, çocuk ruhunu, bana verdiği sevgiyi ve ona olan güven ve sevgimi çok seviyorum.
Ha bi de ciddi uzun kollarıyla her vedalaştığımızda sarılmamızı.
Tekrar hoş geldin bana :)
s*
