yer, zaman, tad, sınır bla bla bla*

bazı şeylere sınır koyamıyorum.
nasıl desem 'dur' diyemiyorum.
sanki sonuna kadar yaşamazsam anlamsız olarak
tarihe gömülücekmiş gibi geliyo.
normal midir ?
değil midir ?
bilemeyiz tabi.
fakat sınır koymakla, tadında bırakmak arasındaki
'incecik çizgiyi' tanıyorum.
he olur ya bazen şaşırıyor olsam da..
çoğu zaman tutturuyorum.
bu durumdan rahatsız oluyo muyum ?
hayır olmuyorum.
bilakis, kendime özgü bir sistemmiş gibi görüyorum.
böyle sinema filmi ismi gibi
'Serena, sonuna kadar!'
AMA doğrudur ki..
bazen de kesip atmak en güzelidir.
zorlamadan.
rahat, rahat.
ama bunların gerçekleşebilmesi için gerekli olan,
'Belirsizlik' şeridini doğru ayarlamak lazım.
Net olunduğu zaman belirli olunur.
Belirlilik hoşgeldiği zaman ise
Sınır koymak zorunda kalmaz,
Tadında, zamanında ve yerinde çok güzel bırakabiliriz.
Esen kalın dostlarım,

s*