Bugün yine çok değişik bir gündü.
Sabah kalktım, kahvaltı ettim.
Mutfağı topladım.
Annemle dolma sardım.
Evden çıktım, sinemaya gittim. Evet her zamanki gibi tek.
Sinemadan çıktım, yakınlarda önüne kolay parkedilecek McDonald's aradım.
Bulamadım.
Dürümcüye gittim.
Kuzu şiş dürüm söyledim, tek lavaşlı. Yanına da bir ayran bir kola söyledim.
Dürümü beklerken masadaki biberlerden yedim.
O kadar acıydı ki, bütün ağzım yandı.
Dürümün tadını alamadım. Koladan oda spreyi tadı geldi.
Dürümcüden çıktım, markete gittim.
Boş boş gezdim 33 dakika.
Kepekli makarna aldım.
Eve geldim.
Sonuca bağlayayım.
Herkes mutsuz biliyorum ama ben eksik hissediyorum.
Ne bir yemekten ne bir aktiviteden keyif alıyorum.
Tatminsizlikten yıkılıyorum.
Ama dışarıya söylemiyorum, kendi kulağım duymasın diye.
Son çare yazıyorum, kulağım duymuyo belki ama gözüm görüyor ne yapayım.
Ne zaman geçicek bilmiyorum.
Beklentilerimi düşürmek değil, yapmam gereken beklentilerimi yok etmek.
Sıfırlamak yani.
İnsanım ya.
Tekilim.
İyi miyim değil miyim bilmiyorum ama iletişimimi kaybettim sanırsam.
Hayallerimde canlandırdıklarım belki düşünmekten vazgeçince gelir kim bilir.
İyi geceler.