hayatın zorlama ve öğretme sanatı - #yürümezamanı

Aylardır narin vücudumu taşımak durumunda kalan sol bacağım bugün biraz çığlık attı.

Resmen "Üstüme gelme inanamam" dedi.

Kendisinin diz bölümü ödem şikayetiyle daha önceden doktora gitmişti ama iyileşmişti.

Tabii yeni misyonu olan "bütün vücudu taşı" ona biraz ağır gelmiş olabilir, hak veriyorum yani.

Ona buz koyayım derken, canım kahve çekti.

Koltuk Kuvvetleri ve Coni Volkır arasında gidip geliyorum, ancak kahve ve buzu taşımak için Coni Volkır'la gitmem gerekiyordu.

Kahveyi hazırladım. Na bu aşağıda göreceğiniz zalım bardağa koydum. Kapaklı ya taşırken dökülmeyecek ya..

Tabii ki yolda yüzümü kara çıkardı kendisi. Pıtır pıtır yerlere döküldü. 

Ben ne yaptım?

Kolları sıvadım, aldım Coni Volkır'ı. Bez buldum. Kendimi yere atmak suretiyle parkeye oturdum. Sürünerek kahveleri sildim.

Sonra dedim Serenacığım, nasıl ayağa kalkmayı düşünüyorsun?

O kısmı da bana kalsın, yaptık bir hareketler.

Şimdi oturdum, ağlayan dizime buzumu koydum.

Bekliyorum.

Ne diyoruz?

"Hayat zor, ama ben de kolay biri sayılmam"

s*