hayatının bi tarafı rayına girerken
diğer tarafının çıkması
falan..
biliyoruz bunları biz.
zaten sürekli dengede olsa yaşayamayız ya.
kulakları duymak istediklerini duyarken,
yaşlanıyoruz biz.
on sait qu'il ny a pas de fin.
yazılarım dadaist yazılarmış gibi algılansada
hep insanlardan ve benden parçaların birleştirilmesine dayanıyor.
zaten hepimiz aynı kuyunun dibinde debelenmiyor muyuz ?
huyumuz suyumuz bir değil mi.
değil tabi de benzer.
kafam dağıldı.
s*
9 Kasım 2011 Çarşamba
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder